Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Την Τουρκία εκτός ΝΑΤΟ και όχι μακριά από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) φαίνεται να θέλει ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις που έκανε κατά την διάρκεια της συνάντησής του με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλάντιμιρ Πούτιν.
Οπως αναφέρθηκε σε άρθρο ανάλυση με τίτλο «Ο Ερντογάν… ικέτης στον Πούτιν: Σώστε μας από την ΕΕ!» (http://www.defence-point.gr/news/?p=89805) ο Τούρκος πρωθυπουργός σε μία αποστροφή του λόγου του απευθύνθηκε προς τον Ρώσο ηγέτη λέγοντας «Έχετε δίκιο, 50 χρόνια εμπειρίας δεν είναι εύκολο. Επιτρέψτε μας να ενταχθούμε στον SCO και σώστε μας από τα προβλήματά μας»!
Η τοποθέτηση αυτή ήρθε προς επίρρωση των λεγομένων του Ρώσου προέδρου αναφορικά με τις δύσκολες σχέσεις ΕΕ-Ουκρανίας-Ρωσίας. Το τελευταίο διάστημα φαίνεται να πρυτανεύει στο Κίεβο η λογική ότι το «αίμα νερό δεν γίνεται» – φυσικά συνεπικουρούμενο από την απαραίτητη γεωπολιτική πίεση της Μόσχας προς το αδερφό κράτος στα νότια σύνορά της – με αποτέλεσμα να μπαίνει πάγος στις σχέσεις της χώρας με τις Βρυξέλες. Όπως είναι φυσικό το Κρεμλίνο στην ουσία ανέφερε ότι η ΕΕ ήταν αυτή που με τις απαιτήσεις της στην ουσία μπλόκαρε τη συμφωνία σύνδεσης με το Κίεβο.
Από την πλευρά του ο Ρ. Τ. Ερντογάν, δεν έχασε ευκαιρία και συνεχίζοντας από εκεί που το άφησε ο Ρώσος πρόεδρος πέταξε την τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας ατάκα, αφήνοντας τους αναλυτές άφωνούς για δύο λόγους: Είτε ο Τούρκος πρωθυπουργός προσπαθεί με έναν πολύ έξυπνο τρόπο να αλλάξει ότι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα ως βεβαιότητα για τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Τουρκίας σε ΑΜΥΝΤΙΚΟ επίπεδο είτε δεν γνωρίζει τι του γίνεται άρα είναι ακόμα πιο επικίνδυνος για την χώρα του αλλά και για την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή.
Εξηγούμαστε: Με τα λεγόμενά του ο Τούρκος πρωθυπουργός στην ουσία συνέκρινε την Ευρωπαϊκή Ένωση με τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO: Shanghai Cooperation Organisation), κάτι το οποίο για να το πούμε λαϊκά αποτελεί ένα τεράστιο λάθος, αφού πρόκειται για σύγκριση δύο ανόμοιων μεγεθών και πραγμάτων.
Πολύ απλά η ΕΕ όπως είναι τώρα και όπως ήταν έως τώρα αποτελεί έναν πρωτίστως Περιφερειακό Οικονομικό Οργανισμό (Regional Economic Organization) – σίγουρα τον μεγαλύτερο και τον πλέον ανεπτυγμένο αφού χαρακτηρίζεται ως Κοινή Αγορά με τον πυρήνα του να έχει προχωρήσει και σε μία Νομισματική Ένωση – ο οποίος όμως διαθέτει ελάχιστες δυνατότητες συλλογικής άμυνας ενώ βασίζει την στρατιωτική του επάρκεια στο ΝΑΤΟ.
O SCO από την άλλη, στην ουσία δεν αποτελεί έναν οικονομικό περιφερειακό οργανισμό αλλά ένα κατά βάση ΑΜΥΝΤΙΚΟ σύμφωνο που σκοπό έχει να δημιουργήσει το πλαίσιο ώστε να έρθουν κοντά σε στρατιωτικό κυρίως επίπεδο η Μόσχα και το Πεκίνο, αλλά και να ελέγξουν με τον τρόπο αυτό τις χώρες της Κεντρικής Ασίας και να μην τις αφήσουν έρμαια της δυτικής διείσδυσης και του ισλαμικού φονταμενταλισμού.
Με άλλα λόγια η ΕΕ αποτελεί πρωτίστως έναν οικονομικό περιφερειακό οργανισμό ενώ το Σύμφωνο της Σαγκάης δεν είναι τίποτα άλλο από έναν στρατιωτικό οργανισμό μεταξύ Ρωσία και Κίνας στην περιοχής της Κεντρικής και Ανατολικής Ασίας.
Το να μας λέει λοιπόν ο Τούρκος πρωθυπουργός ότι αφού δεν μπορούμε να μπούμε στην ΕΕ η εναλλακτική είναι το Σύμφωνο της Σαγκάης, τότε δύο πράγματα συμβαίνουν. Είτε ο άνθρωπος δεν γνωρίζει θεμελιώδεις πραγματικότητες του πλανήτη, είτε γνωρίζει πολύ καλά τι λέει και το πάει κάπου αλλού, και αυτό είναι το πολύ ενδιαφέρον.
Επειδή αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι ο Ερντογάν είναι τόσο μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας ή ότι οι σύμβουλοί του δεν τον ενημερώνουν σωστά κι επειδή γνωρίζουμε τόσο το ταπεραμέντο του όσο και την νεοθωμανική αντισημιτική και αντιδυτική του ιδεολογία, τείνουμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι μέσα στην προσπάθειά του να πιέσει την Δύση για την σημασία της χώρας του και του ιδίου φυσικά, παίζει στην ουσία την κάρτα του γεωπολιτικού προσανατολισμού της χώρας στο αμυντικό επίπεδο.
Όταν λοιπόν η ηγέτης της Τουρκίας ζητάει να ενταχθεί η χώρα του στο Σύμφωνο της Σαγκάης στην πραγματικότητα δεν ζητάει να γίνει μέλος σε έναν οργανισμό ανταγωνιστικό προς την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά προς το ΝΑΤΟ που σημαίνει πρωτίστως Ηνωμένες Πολιτείες…
Είναι πεποίθηση του γράφοντος, ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να ενταχθεί στην ΕΕ όπως είναι σήμερα, μιλώντας δηλαδή για τα μεγέθη της αλλά και με τους πολιτισμικούς της προσανατολισμούς. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς λόγια και πολιτική ρητορική, κάτι που το γνωρίζουν και οι Ευρωπαίοι και οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί, φυσικά και οι Τούρκοι. Η Άγκυρα όπως είναι σήμερα δεν πρόκειται να προχωρήσει πέραν του επιπέδου της Τελωνιακής Ένωσης (Customs Union) με την Ευρώπη.
Άρα, η τουρκική ηγεσία όταν ζητάει εναλλακτική στην ΕΕ, πολύ απλά ψεύδεται, αφού για την ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί και δεν αποτέλεσε ποτέ μία πραγματική εναλλακτική. Η ΕΕ και η μη πρόοδος στις διαπραγματεύσεις αποτελεί για την Τουρκία απλά μία δικαιολογία για να προχωρήσει σε άλλα γεωπολιτικά σχέδια πιο συμβατά με τα νεοθωμανικά της πρότυπα. Δεν είναι ειρωνικό τη στιγμή που η Γερμανία πρωτοστατεί στο να ανοίξει κεφάλαια για την Τουρκία, η Άγκυρα να συνεχίζει να παραπονείται ότι δεν προχωράνε οι διαπραγματεύσεις με την Ένωση;
Για τους νεοθωμανούς η ΕΕ δεν αποτελεί λύση πολύ απλά γιατί η Οθωμανική ιδεοληψία δεν είναι συμβατή με την Δυτική Ευρώπη. Προσοχή, οι Κεμαλικοί φυσικά έχουν μία άλλη προσέγγιση στο θέμα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν κυβερνάνε, σε πολιτικό τουλάχιστον επίπεδο.
Είναι λοιπόν προφανές ότι η «δικαιολογία» της μη εισόδου στην ΕΕ χρησιμοποιείται για κάτι το πολύ πιο ουσιώδες για την Τουρκία, το οποίο σχετίζεται με την αμφισβήτηση της συμμετοχής της σε έναν αμυντικό οργανισμό στον οποίο είναι ήδη μέλος και όχι με την συμμετοχή της σε έναν οικονομικό οργανισμό στον οποίο δεν είναι μέλος. Τούτων λεχθέντων, πόσο περίεργη μας μοιάζει η καταρχήν επιλογή κινεζικού αντιαεροπορικού συστήματος μακρού βεληνεκούς που εξόργισε τους δυτικούς της συμμάχους;
Να ενημερώσουμε λοιπόν ότι στη διεθνή βιβλιογραφία το Σύμφωνο της Σαγκάης εξισώνεται ή μάλλον γίνεται συζήτηση εάν και κατά πόσο θα καταλήξει στο ΝΑΤΟ της Ευρασίας και στο κατά πόσο οι δυνατότητές του και οι προοπτικές του μπορούν να συγκριθούν με αυτές της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Στην προκειμένη περίπτωση και για τις ανάγκες της σύντομης αυτής ανάλυσής δεν είναι σημαντικό να δούμε τις προοπτικές του Συμφώνου της Σαγκάης – οι οποίες είναι φυσικά μεγάλες αλλά έχει μακρύ δρόμο να διανύσει για να χαρακτηριστεί ως μία συμμαχία του επιπέδου του ΝΑΤΟ – αλλά το σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι το SCO συγκρίνεται με το ΝΑΤΟ και όχι με την ΕΕ.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι ο Αμπντουλάχ Γκιουλ σχολίασε τις δηλώσεις Ερντογάν με την παρατήρηση ότι SCO και ΕΕ είναι δυο διαφορετικά πράγματα, μη συνδεόμενα μεταξύ τους, αναγνώρισε δηλαδή την ουσία του πράγματος αλλά είχε την ευγένεια ή την πολιτική διορατικότητα να μην προχωρήσει σε περεταίρω διευκρινήσεις, διότι σε μία τέτοια περίπτωση θα φαινόταν η σημασία των δηλώσεων του Τούρκου πρωθυπουργού, και θα δημιουργούταν ακόμα μεγαλύτερο ζήτημα για τη χώρα του αλλά και στις σχέσεις μεταξύ των δύο αντρών.
Να αναφέρουμε τέλος ότι εάν ο Ρ. Τ. Ερντογάν θα ήθελε πραγματικά να συγκρίνει δύο παρόμοιας φύσης – άλλο όχι ιδίου επιπέδου οργανισμούς – θα έπρεπε να ζητήσει την είσοδο τη Τουρκίας στην Ευρασιατική Ένωση (Eurasian Union) η οποία πρόκειται για έναν οργανισμό ηγούμενο από την Ρωσία που σκοπό έχει να «μαντρώσει» τα κράτη του Εγγύς Εξωτερικού της σε ένα οικονομικής φύσεως οικοδόμημα το οποίο έχει τη φιλοδοξία να ακολουθήσει τα χνάρια της ΕΕ.
Με απλά λόγια όταν μιλάς για Ευρωπαϊκή Ένωση η εναλλακτική είναι η Ευρασιατική Ένωση, όταν μιλάς για ΝΑΤΟ η εναλλακτική είναι ο SCO, όταν όμως κάνεις μίξη των δύο αυτών τύπων τότε ή πρόκειται για γεωπολιτική ηλιθιότητα ή για γεωπολιτική πιρουέτα η οποία πρόκειται να φέρει έναν σεισμό μεγατόνων σε ολόκληρη την Ευρασία.
Κλείνουμε με δύο ερωτήματα και μία παρατήρηση:
Πως ακριβώς πιστεύει κάποιος ότι θα αντιδρούσε η Ουάσιγκτον στην περίπτωση που η Τουρκία άρχιζε να αφήνει υπόνοιες – όχι μόνο ρητορικές- αναφορικά με τον προσανατολισμό της σε αμυντικό επίπεδο. Ένα ενδιαφέρον ερώτημα το οποίο δεν μπορεί να θεωρεί κάποιος ανεδαφικό ύστερα από τα καμώματα της Άγκυρας ειδικά τα τρία τελευταία έτη.
Τι ακριβώς περιμένει η Τουρκία να της συμβεί από την Ρωσία των Ευρασιατιστών τύπου Αλεξάντερ Ντούγκιν οι οποίοι έχουν μιλήσει ανοιχτά για το μέλλον στο οποίο μετά την «εκπαραθύρωση» των Αγγλοσαξόνων από την Παγκόσμια Νήσο (World Island – Ευρασία & Αφρική) θα έρθει η σειρά του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και με χώρες όπως η Τουρκία;
Είναι ευλογία για το έθνος μας που αυτή την κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα και την Κύπρο στην ηγεσία της γείτονας βρίσκονται άνθρωποι τόσο υπερφίαλοι, αλαζονικοί και μη αντιλαμβανόμενοι την πραγματικότητα πέραν αυτής της αγαπημένης σαπουνόπερας… του Σουλεϊμάν.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν είναι άκρως επικίνδυνοι, για Ελλάδα και Κύπρο, αλλά ότι με τα καμώματά τους έχουν καταφέρει να στρέψουν σχεδόν όλους του κύριους γεωπολιτικούς δρώντες εναντίον τους, ή στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση, τους έχουν κάνει να μη μπορούν να τους εμπιστεύονται σε τίποτα.
Εμείς τι ακριβώς κάνουμε για όλα αυτά;
Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό του blog agriazwa.blogspot.com)
