Κ.Καββαθάς : Η ζωή μετά…

του Κ.Καββαθά
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο “1^ο ΘΕΜΑ” στις 26.02.12
Η συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους επαναφέρει στο προσκήνιο το παλαιό ερώτημα αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Η δική μου άποψη είναι πως και βέβαια υπάρχει μια και, αυτό που αποκαλούμε «ζωή» δεν είναι παρά ένα σοφά σχεδιασμένο ολόγραμμα το οποίο έχει την δυνατότητα να ανακατατάσσει τα στοιχεία που το αποτελούν κάθε νανοδευτερόλεπτο με αποτέλεσμα να νομίζουμε ότι ζούμε ενώ δεν έχουμε καν γεννηθεί. Αν η θεωρία μου για την ζωή μετά φαντάζει (και είναι) δυσνόητη φανταστείτε τι είναι η θεωρία για την αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους που υπογράφηκε στις 20/2 με το Eurogroup ύστερα από διαπραγματεύσεις 13 ωρών. Οι αποφάσεις δεν προκαλούν έκπληξη αφού, το μεγαλύτερο μέρος, αφορά στην συμμετοχή των ιδιωτών (PSI), από «κούρεμα» από 50% στο 53,5% -για καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό και να επιτευχθεί ο στόχος του 120% μέχρι και το 2020 (αναφορικά με το χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ).
Εδώ τίθενται αμείλικτα τα ερωτήματα: υπάρχει ζωή μετά το Κούρεμα; Θα επιτευχθούν οι στόχοι, με δεδομένη την οικονομική πολιτική λιτότητας που εφαρμόζουν οι επιστήμονες του Ιδρύματος Roslyn στο οποίο γίνονται πειράματα για ένα νέο τύπο Έλληνα πολίτη; Ποιο απλά μετά το πρόβατο Ντόλι θα δημιουργηθεί πρόβατο Μήτσος το οποίο θα αμείβεται με 510€/μήνα και θα δίνει στη ΔΕΗ 1100; Θα υπάρξει προβατίνα Μαρίκα που θα ζει με σύνταξη 350 ευρώ και θα πληρώνει 550; Αυτά, και άλλα,  είναι τα αμείλικτα ερωτήματα που περιμένουν να διευκρινιστούν με 356 υπουργικά διατάγματα που θα υπογραφούν μέχρι τις 16 Μαρτίου οπότε θα φθάσουν στη χώρα 300 γενετιστές του Ινστιτούτου για να προσφέρουν «τεχνική βοήθεια» για την μετάλλαξη  του Έλληνα πολίτη ο οποίος, όπως είναι γνωστό «μαζί τα έφαγε».
Ολλανδοί, Αυστριακοί και Φιλανδοί γενετιστές λένε πως  δεν υπάρχει περίπτωση να επιτευχθεί ο στόχος της δημιουργίας μιας ελληνικής Ντόλι,  κάτι που θα οδηγήσει στη συνέχιση του σπιράλ που έχει μπει η ελληνική οικονομία. 
Αν και η πιθανότητα είναι μικρή δεν μπορεί να  αποκλειστεί μια δυσάρεστη έκπληξη από τη μη ολοκλήρωση του PSI+ ή και την χρεοκοπία εντός ευρώ κάτι που θα οδηγήσει στην προβατοποίηση του λαού που, με τη σειρά της, θα οδηγήσει στη πώληση του αεροδρομίου Ελληνικού και στην ανάθεση της διαχείρισης των απορριμμάτων της μείζονος πρωτευούσης στην MKO “i4U&U4me” που ανήκει σε συγγενή παράγοντα της μεταμοντέρνας πολιτικής ζωής.  
Με δεδομένο το γεγονός ότι, ο γράφων δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο για να συνεντευξιασθεί με τους γενετιστές θα αναφερθώ στις επίσημες ανακοινώσεις  για το Β’ πακέτο στήριξης που περιλαμβάνει βοήθεια 130δις ευρώ και απομείωση του δημοσίου χρέους στο 120,5 % του ΑΕΠ έως το 2020. Η διαφορά από το 129% (σύμφωνα με την έκθεση βιωσιμότητας μέχρι το 120,5%), καλύφθηκε από τους ιδιώτες και την αύξηση της συμμετοχής τους στο Κούρεμα στο 53,5% έναντι 50% που προβλεπόταν στη συμφωνία του Οκτωβρίου. Σαν αποτέλεσμα το πραγματικό κούρεμα (των προβάτων) πρέπει να υπολογίζεται στο 74 με 75%, έναντι του 70%. Πάρα και πάνω απ’ όλα η συμφωνία προβλέπει τη  δημιουργία ειδικού χώρου ενδιαίτησης προβάτων ή λογαριασμού μέσω του οποίου (τα πρόβατα) θα καταβάλουν το ποσό εξυπηρέτησης του χρέους που «μαζί δημιούργησαν».
Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Rosslyn, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων Ολι Ρεν, και η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ έγινε λόγος για ένα σημαντικό βήμα για την δημιουργία μιας ανώτερης ράτσας προβάτων που, με την εργασία τους θα παράγουν 100% περισσότερο μαλλί ώστε το κούρεμα να φθάνει το 70% και τα νέα δάνεια στα 600 δισεκατομμύρια ευρώ. Για να αντιμετωπισθεί ο φαύλος κύκλος της λιτότητας και τα γενετικά τροποποιημένα πρόβατα να μπορούν να βγάζουν αρκετό μαλλί προβλέπεται η «αξιοποίηση» του αεροδρομίου Ελληνικού με την κατασκευή ουρανοξυστών και καζίνο αλλά και η ενεργοποίηση του προγράμματος «ΗΛΙΟΣ» που προβλέπει την σπορά όλων των ελεύθερων χωραφιών με φωτοβολταϊκά που θα παράγουν ρεύμα που η Ζίμενς θα πουλάει στη Γερμανία που με τη σειρά της θα το πουλάει στα «πρόβατα» του ευρωπαϊκού νότου. Όπως είπε και ο υπουργός Πάγκαλος το Μνημόνια 1 και 2 αποτελούν ευλογία για την Ελλάδα._Κ.Κ.
Υ.Γ  Όχι μόνο δεν έδωσαν αποζημιώσεις για τα εγκλήματα στη διάρκεια του 2^ου Π.Π. αλλά θησαύρισαν πουλώντας κουζίνες, πλυντήρια, μερσεντέ, μπέμπες και άουντι, υποβρύχια και τανκ, για να μην αναφερθώ στις καφετιέρες της Μπάκντορ. Και αφού έβγαλαν τα κέρδη της αρκούδας ζητάνε και τα ρέστα. Ποιος Έλληνας πολιτικός έχει τις κοχόνες να θέσει αυτές τις ερωτήσεις; Ο Luke Papadaimos θα πείτε και μεγάλο το δίκιο σας!
Τελευταία σημείωση: Τα γιουσουφάκια του “ΕΛΙΑΣΕΚ”, τα άλλα των  καθεστωτικών ΜΜΕ, οι σοροτρόφιμοι και οι metrosexuals της Κηφισιάς θα πουν ότι, για την καταστροφή ευθύνεται ο λαός. Έχω μία πρόταση για όλους αλλά, η …ανατροφή μου δεν επιτρέπει να την γράψω!
http://netakias.wordpress.com/2012/02/29/ever_after/

Επιστρέφετε στη δραχμή το 2013»

Τη βεβαιότητα για επιστροφή της χώρας μας στη δραχμή εκφράζει η κορυφαία οικονομολόγος του ιδρύματος του Νουριέλ Ρουμπινί, Mέγκαν Γκριν. Η στενή συνεργάτις του «γκουρού» των αγορών επισημαίνει ότι η ελληνικής έξοδος από την ευρωζώνη θα λάβει χώρα
στο τέλος του 2013, μέχρι τις επόμενες γερμανικές εκλογές, λόγω του μεγάλου πολιτικού κόστους που έχει σήμερα για τους Ευρωπαίους ηγέτες. Παράλληλα, τονίζει ότι το Μνημόνιο είναι λάθος, διότι δεν περιλαμβάνει αναπτυξιακούς στόχους, ενώ υπογραμμίζει πως το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών δεν θα έχει καμία σημασία, επειδή -πλέον- τις αποφάσεις για την Ελλάδα τις λαμβάνει η τρόικα...

Εχουμε συμπληρώσει δύο χρόνια από την έναρξη των προσπαθειών διάσωσης της Ελλάδας, η κρίση όμως έχει βαθύνει. Πιστεύετε ότι οι ευθύνες βαρύνουν περισσότερο τους Ευρωπαίους ηγέτες ή τους Ελληνες πολιτικούς;

Θα έλεγα ότι φταίνε και οι δύο. Το Μνημόνιο που υπογράφηκε το 2010 είχε πολύ επιθετικούς στόχους, οι οποίοι δεν ήταν ρεαλιστικοί, όπως άλλωστε αποδείχθηκε. Επειδή λοιπόν το Μνημόνιο δεν προέβλεπε τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να επιτευχθούν οι στόχοι του, η ελληνική κυβέρνηση διάλεξε τον ευκολότερο δρόμο, δηλαδή τη μείωση των μισθών και των συντάξεων και παράλληλα την αύξηση της φορολογίας. Η εσωτερική αγορά της Ελλάδας δεν προσαρμόστηκε σε αυτή τη βίαιη αλλαγή και γι’ αυτό σήμερα η κρίση είναι μεγαλύτερη.

Πιστεύετε ότι με τις αποφάσεις του πρόσφατου Eurogroup για τη νέα δανειακή σύμβαση και το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων θα βελτιωθούν οι συνθήκες για την ελληνική οικονομία και θα επιτευχθεί ο στόχος για τη βιωσιμότητα του χρέους;

Οχι, δεν θεωρώ ότι οι πρόσφατες αποφάσεις θα ανταποκριθούν στο ελληνικό πρόβλημα. Η συμφωνία για το PSI ανταποκρίνεται μόνο σε ένα ποσοστό για τη μείωση του χρέους. Τα πραγματικά δεδομένα της ελληνικής οικονομίας δείχνουν ότι το ΑΕΠ της χώρας συρρικνώνεται και θα συνεχίσει να συρρικνώνεται για τα επόμενα χρόνια, επειδή δεν υπάρχει ο στρατηγικός στόχος για την επίτευξη αναπτυξιακών ρυθμών. Αν ένα κράτος στοχεύει μόνο στην καταπολέμηση του χρέους και όχι στην επίτευξη ανάπτυξης, τότε η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας δεν θα έρθει ποτέ. Κινδυνεύετε άμεσα να βρεθείτε στο σημείο όπου ήσασταν πριν από μία εβδομάδα, όταν δεν είχαν κλειδώσει το PSI και η νέα δανειακή σύμβαση.

Οι αποφάσεις που ελήφθησαν, όμως, έχουν μεγάλο κόστος για τους πολίτες, οι οποίοι βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται και πιστεύουν ότι θα δεχθούν μεγαλύτερες περικοπές μέχρι το καλοκαίρι. Ευσταθεί το επιχείρημα ότι η μείωση μισθών θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας;

Η αύξηση της ανταγωνιστικότητας δεν έρχεται μέσα από μια τόσο ακραία λιτότητα. Στην ουσία, η μείωση των μισθών αποτελεί μια εσωτερική υποτίμηση, αλλά ο ουσιαστικός στόχος, που είναι η τόνωση της επιχειρηματικότητας, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και τη μείωση της γραφειοκρατίας που απαιτείται για να ανοίξει κάποιος μια επιχείρηση.

Υπάρχουν πολλές φωνές στην ευρωζώνη που λένε ότι με το δεύτερο πακέτο διάσωσης δεν θα αποφευχθεί οριστικά η χρεωκοπία της Ελλάδας και η έξοδός της από το ευρώ. Πιστεύετε πως η απειλή αυτή παραμένει μεγάλη;

Ναι, πιστεύω ότι η έξοδος της χώρας σας από το ευρώ θα κλειδώσει μέχρι το τέλος του 2013, όταν θα γίνουν οι επόμενες γενικές εκλογές στη Γερμανία. Η απόφαση για χρεωκοπία της Ελλάδας θα έχει -εκτός των άλλων- και έντονο πολιτικό κόστος για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες. Επειδή λοιπόν οι συμφωνίες που έχουν ληφθεί για τη διάσωση της Ελλάδας δεν είναι ρεαλιστικές, η μόνη λύση που διαβλέπω αυτή τη στιγμή για την επίτευξη αναπτυξιακών ρυθμών είναι η επιστροφή στη δραχμή.

Δηλαδή, ο μόνος τρόπος για επίτευξη ανάπτυξης στην Ελλάδα είναι το σοκ της εξόδου από το ευρώ;

Δεν νομίζω ότι στο σημείο που έχουμε φτάσει κάτι τέτοιο θα αποτελούσε σοκ. Σίγουρα βραχυπρόθεσμα, η έξοδος από το ευρώ θα προκαλούσε τεράστια προβλήματα, καθώς το κόστος των εισαγωγών θα διπλασιαζόταν και αυτό θα είχε πολλές επιπτώσεις, αφού η Ελλάδα έχει μικρή παραγωγικότητα ακόμη και σε βασικά αγαθά, όπως τα τρόφιμα. Αν παραμείνετε στο ευρώ, όμως, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να επιστρέψει σε αναπτυξιακούς ρυθμούς για τουλάχιστον μία δεκαετία και αυτό είναι κάτι που δεν θα αντέξουν οι Ελληνες πολίτες.

Πιστεύετε πως αυτό θα γίνει επειδή οι ισχυρές οικονομίες της ευρωζώνης προστατεύονται πλέον από το ενδεχόμενο μιας χρεωκοπίας στην Ελλάδα;

Εδώ και έναν χρόνο, υπάρχουν κάποιες ευρωπαϊκές οικονομίες που έχουν πλήρη σχέδια για το πώς θα αντιδράσουν στην περίπτωση μιας ελληνικής χρεωκοπίας. Ωστόσο, δεν είμαι σίγουρη ότι οι οικονομίες της ευρωζώνης είναι προστατευμένες από αυτό το ενδεχόμενο. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά αν οι τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης θα μπορέσουν να αντέξουν μια ελληνική χρεωκοπία, ενώ ξαναλέω ότι θα υπάρξει και πολιτικό κόστος για τις ευρωπαϊκές χώρες, το οποίο δεν γίνεται να εκτιμηθεί σήμερα.

Κάποιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί πιστεύουν ότι αυτή η ανατροπή στον σχεδιασμό της ελληνικής διάσωσης μπορεί να έλθει και νωρίτερα, με αφορμή τις εκλογές στην Ελλάδα, που αναμένονται εντός των επόμενων μηνών...

Οι ελληνικές εκλογές δεν έχουν καμία σημασία πλέον. Το πιθανότερο -και αυτό που πιστεύω κι εγώ- είναι ότι μετά τις εκλογές θα προκύψει μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Οποιος όμως και αν εκλεγεί, δεν θα έχει καμία εναλλακτική επιλογή από την εφαρμογή όσων επιβάλλει η τρόικα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν κόμματα στην Ελλάδα που ζητούν ξεκάθαρα την απομάκρυνση από το ευρώ, εκτός από το ΚΚΕ. Αρα, όποιο κι αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, τις αποφάσεις στην Ελλάδα θα τις λαμβάνει η τρόικα.

«Διευκολύνετε τις νέες επιχειρήσεις»

Αν ήσασταν σύμβουλος της ελληνικής κυβέρνησης, ποια στρατηγική θα προτείνατε για την έξοδο της χώρας από την κρίση;

Σε έναν ιδανικό κόσμο, η στρατηγική που θα πρότεινα στην ελληνική κυβέρνηση θα είχε να κάνει με τον περιορισμό της γραφειοκρατίας, ώστε το άνοιγμα μιας νέας επιχείρησης να είναι πιο εύκολο και οι υπάρχουσες επιχειρήσεις να μπορούν να λειτουργούν με λιγότερα εμπόδια. Ομως, δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο και δεν νομίζω αυτά που λέω να μπορούν να γίνουν σύντομα πραγματικότητα. Σε αυτό βέβαια δεν φταίνε οι ίδιοι οι Ελληνες, που σε καμία περίπτωση δεν είναι τεμπέληδες, όπως πιστεύουν κάποιοι στην Ευρώπη. Την ευθύνη έχει το ελληνικό πολιτικό σύστημα και τα δομικά προβλήματα που έχει δημιουργήσει στη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας.

*Η Μέγκαν Γκριν εξειδικεύεται στις αναλύσεις που αφορούν Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Γερμανία. Είναι επικεφαλής Οικονομολόγος στο ίδρυμα Rubini Global Economics, που ανήκει στον γνωστό οικονομολόγο Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος εσχάτως «βομβαρδίζει» τον διεθνή Τύπο με προβλέψεις περί ελληνικής χρεωκοπίας.

Στον Αλέξανδρο Κόντη

Real.gr

Φτάνει μια μέρα, στη ζωή κάθε άντρα που έρχεται η στιγμή του απολογισμού, γράφει σήμερα σε άρθρο του ο Πέτρος Κωστόπουλος αναφερόμενος στο τέλος της εκδοτικής πορείας της ΙΜΑΚΟ που σφράγισε τον περιοδικό Τύπο στην Ελλάδα τα τελευταία 17 χρόνια. Ο Πέτρος Κωστόπουλος παρομοιάζει το το τέλος της ΙΜΑΚΟ με το θάνατο ενός παιδιού του.
Το άρθρο του Πέτρου Κωστόπουλου:
«Φτάνει μια μέρα, στη ζωή κάθε άντρα, η στιγμή του απολογισμού. Τώρα είναι η δική μου. Είναι πια προφανές ότι η ΙΜΑΚΟ δεν μπορεί να συνεχίσει κατ' οποιονδήποτε τρόπο να λειτουργεί όπως συνέβαινε επί 17 συναπτά έτη. Αυτό σημαίνει ότι εγώ απέτυχα -έστω κι αν οι συνθήκες που επικρατούν στο χώρο του Τύπου είναι "δολοφονικές". Ο τζίρος των περιοδικών έχει πέσει μέσα σε τέσσερα χρόνια από 70% έως 90% ενώ στα ραδιόφωνα οι ζημιές αγγίζουν το 60%. Από το 2008 που ξεκίνησε η κρίση προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω την ΙΜΑΚΟ ζωντανή. Ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η εξέλιξη στην οικονομία και ειδικά στον Τύπο θα ήταν τόσο άσχημη, τόσο άγρια. Επί τέσσερα συναπτά έτη προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω ζωντανό το μαγαζί επενδύοντας ότι είχα και δεν είχα σε ψυχικό, σωματικό και οικονομικό δυναμικό. Διαψεύστηκα. Στην προσπάθεια μου αυτή επένδυσα ότι είχα και δεν είχα σε κινητό ή ρευστό στην εταιρεία. Τη γέννησα και ο θάνατός της σήμερα ισοδυναμεί με το θάνατο ενός παιδιού μου. Με το θάνατο του μέλλοντός μου. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η ανθρωποφαγία που ειφίσταμαι αυτές τις ημέρες έχει τις ρίζες της σε άλλες αιτίες. Όλα όσα διαβάζω πια ξεπερνούν και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Όταν φτάνουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι το ΚΛΙΚ ή το Nitro, δύο και μόνο περιοδικά, είναι αυτά που προκάλεσαν την καθίζηση της χώρας, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις μεταμορφωθεί στο εξιλαστήριο θύμα μιας στρεβλής κατάστασης!
Δεν ήταν οι Υπουργοί Οικονομικών που μιλούσαν για το χρηματιστήριο, δεν ήταν οι τραπεζίτες που διέβλεπαν μια διαρκή άνοδο, δεν ήταν οι οικονομικές εφημερίδες που πόνταραν σε ψόφια «γκανιάν», δεν ήταν τα μεγάλα συγκροτήματα των οποίων οι ναυαρχίδες πόνταραν στη διαρκή ανάπτυξη και στο διαρκές κέρδος. Δεν θέλω να αποποιηθώ των ευθυνών μου, αλλά θεωρώ αστείο να υποθέσει κανείς ότι την καταναλωτική, τη χρηματιστηριακή και την επενδυτική Ελλάδα την καθόριζε ένα και μόνο περιοδικό του «βλάχου» Κωστόπουλου! Θα ήταν εντυπωσιακό να διαθέτουν τόση δύναμη τα προϊόντα μου, αλλά οι αναγνώστες μου έχω την αίσθηση, αγαπητοί, ότι δεν φτάνουν ούτε για τα κόλυβα σε μια χώρα 10.000.000 ανθρώπων. Δεν λέω, βέβαια, άλλα συγκροτήματα προμοτάριζαν το «lifestyle» Porsche, Franck Muller και Hermes, αλλά να με συγχωράτε δεν ήμουν εγώ αυτός. Το «ΚΛΙΚ» στα ντουζένια του θεωρούταν ένα προϊόν του ελληνικού περιθωρίου. Οι παλιότεροι θα το θυμούνται καλά.
Το 1995 έπειτα από μια διαφωνία με το αφεντικό μου, τον Άρη Τερζόπουλο, αποφάσισα με «συμπαίκτες» τους επιχειρηματίες κ. Μαρινόπουλο και Ιωάννου να δημιουργήσουμε την ΙΜΑΚΟ. Ο καθένας μας κατείχε το 33% και όχι δεν μας βοήθησε το ΠΑΣΟΚ όπως διατείνονται κάποιοι κρετίνοι εδώ και χρόνια. Διότι το ΠΑΣΟΚ ενδιαφερόταν αποκλειστικά για τον mainstream πολιτικό Τύπο (ενίοτε και τον περιθωριακό), οποίος έφτιαχνε τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα.
 Είμαι περήφανος (και σίγουρα αρκετά μαλάκας) που ποτέ δεν πήρα παρά πενταροδεκάρες από τις κρατικές διαφημίσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όπως όλος ο περιοδικός τύπος και όλα τα μουσικά ραδιόφωνα. Κάμποσες εφημερίδες της πλάκας που καρπώνονταν 50 φορές περισσότερα από την κρατική διαφήμιση απ' ότι ένα συγκρότημα με 1.500.000 αναγνώστες ή ακροατές. Αλλωστε αυτά περιέχονται σε διαρκείς διαμαρτυρίες τόσο των μουσικών ραδιοφώνων όσο και των περιοδικών όχι μόνο των δικών μου, αλλά του συνόλου της Ελλάδας. Οι συνάδερφοι ξέρουν για ποιο πράγμα μιλάω και ας έχουν σωπάσει πια. Η διαπλοκή διαδραματιζόταν στους τίτλους που κρέμονταν στα περίπτερα.
 Για να επιστρέψω, όμως, στο κυρίως θέμα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι προκειμένου να επιβιώσει η ΙΜΑΚΟ προσέφερα τα τελευταία τέσσερα χρόνια όλη την ακίνητη και κινητή περιουσία μου ακόμα και αυτή που αποκτήθηκε πριν καν ιδρύσω την ΙΜΑΚΟ. Μιλάω για 32 χρόνια δουλειάς, τα οποία εκποιήθηκαν είτε με χρέη σε τράπεζες με αντίτιμο την ακίνητη περιουσία, είτε με απ' ευθείας καταθέσεις οχι μόνο δικές μου αλλά και συγγενικών μου προσώπων. Νομίζω ότι λίγοι επιχειρηματίες σε αυτό τον τόπο μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο. Ότι δηλαδή έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να ζήσει το μαγαζί τους. Τα λέω όλα αυτά επειδή εσχάτως διαβάζω «τέρατα» και διαπιστώνω έναν αδιανόητο κανιβαλισμό εις βάρους μου. Καλώ τον οποιονδήποτε να του παρέχω οποιαδήποτε διευκόλυνση να διαπιστώσει το αληθές των λεγομένων μου. Ας έρθει ακόμα και ο ανώνυμος κομπλεξικός ενός blog που στο βωμό της ανέξοδης λασπολογίας ικανοποιεί τα πιο άγρια ένστικτά του.
Η οικονομική πολιτική που ακολουθησαν τα δύο μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), τα τελευταία χρόνια, διέλυσαν την οικονομική ζωή της Ελλάδας πνίγοντας τα εισοδήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων. Αποτέλεσμα; Οδήγησαν τον Τύπο όχι απλώς σε κρίση αλλά σε κραχ, σαν και αυτό της Αμερικής της δεκαετίας του '30. Μάλιστα θαυμάζω τους συναδέρφους και ανταγωνιστές μου που κρατιούνται ακόμα ζωντανοί, αλλά είμαι περίεργος να δω για πόσο θα αντέξουν τελικά. Το λέω με πλήρη επίγνωση των ευθυνών μου. Διότι, είχαμε παράλογους, απίστευτους για τους κανονικούς εργαζόμενους μισθούς και τεράστιο προσωπικό για αυτό που μπορούσαμε να παράγουμε. Ναι, ήταν μια φούσκα. Έχετε δίκιο. Η έκρηξη των media στη δεκαετία του '90 οδήγησε σε σχιζοφρενικά κόστη όλους μας. Η ΙΜΑΚΟ έφτασε να έχει 550 υπαλλήλους και μισθολόγιο 15 εκ. ευρώ το χρόνο! Και μιλάμε για μια μικρομεσαία εταιρεία...
 Αποδείχθηκε τελικά ότι η πραγματικότητα ήταν πιο σκληρή. Με το που έσκασε η κρίση το πρώτο πράγμα που έκοψε κάθε επιχείρηση ήταν η διαφήμιση ενώ πολλοί συμπατριώτες μας έκοψαν τα περιοδικά γιατί τα δύο και τα τρία ευρώ κατέληξαν να είναι πολυτέλεια. Φυσικά είχαμε και εμείς ευθύνες. Ως ύλη μιλάω...
Παρόλα αυτά αισθάνομαι πραγματικά περήφανος που διέθεσα ότι είχα και δεν είχα για την επιβίωση της ΙΜΑΚΟ. Πολλοί μου έλεγαν ότι είμαι μαλάκας αλλά προτίμησα να ακολουθήσω αυτούς που μου έλεγαν βάλ' τα όλα, κέρδισε χρόνο όλα μπορεί να γυρίσουν. Δεν γύρισε τίποτα. Αντιθέτως το 2012 ξεκίνησε με εισπράξεις που δεν έφταναν ούτε στο 15% των εισπράξεων του 2009! Και δεν ήταν μόνο αυτό. Στην ΙΜΑΚΟ οφείλονται από πελάτες 7-8 εκ. ευρώ. Από ανθρώπους που δεν πλήρωσαν όσα όφειλαν, ποσό περίπου ίσο με αυτό που οφείλει σήμερα η ΙΜΑΚΟ στους πελάτες της. Ουδείς φυσικά ασχολήθηκε με αυτούς που μας εβαλαν τα φέσια γιατί προφανώς τα ονόματά τους δεν πουλούσαν στον Τύπο. Έτσι γίνεται πάντα. Ο γνωστός μαλάκας την πληρώνει. Οι ανώνυμοι αναφέρονται ως οι «καημένοι» που τους έπληξε η κρίση.
Επίσης, μεγάλη κουβέντα γίνεται για το αν το τέλος της ΙΜΑΚΟ οφείλεται στο τέλος του «lifestyle». Πολύ διασκεδαστικό το βρίσκω. Αν η Ελευθεροτυπία, το ALTER, ο «Κόσμος του Επενδυτή» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προηγήθηκε ήταν lifestyle, τότε είμαι πολύ χαρούμενος για την επιρροή που είχα. Δυστυχώς όμως αυτά είναι γελοιότητες κάποιων κομπλεξικών ανθρώπων οι οποίοι δεν ενδιαφέρθηκαν για το lifestyle που οι ίδιοι ζούσαν, αλλά αντιθέτως ενδιαφέρθηκαν για τον μαλάκα, τον παλιάνθρωπο «βλάχο» που ήρθε από το Βόλο και έφτιαξε ξαφνικά συγκρότημα Τύπου. Με τρώει το χέρι μου, αλλά δεν θα γράψω για το ποιοι έχουν Porsche και τις κυκλοφορούν. Ή τέλος πάντων ποιοι σας δουλεύουν ψιλό γαζί με πρόσκαιρες ηθικολογίες. Το σίγουρο είναι ότι το δαιμονοποημένο «lifestyle» δεν μπορούσε να συμμετάσχει στη διπλοκή. Άντε το πολύ, πολύ να είχε πρώτο τραπέζι πίστα σε καμιά Βίσση και κανένα Ρουβά και να μην πλήρωνε τίποτα στο τέλος. Κι αυτό γιατί είτε το χάριζε ο καλλιτέχνης, είτε ο μαγαζάτορας που διαφημιζόταν δωρεάν στα έντυπα του εκάστοτε εκδότη. Δεν κάνει πολύ φθηνό για διαπλοκή; Βέβαια παρότι δημιούργησα τέσσερις ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν από βαριά λαϊκά μέχρι hip hop, συν, αν θυμάμαι καλά, 16 περιοδικά σαν και αυτά που έχει ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας, ο Λυμπέρης ή ο Φιλιππόπουλο, στο τέλος της μέρας ο υπεύθυνος της κατάστασης είμαι εγώ. Τι να πω. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Νιονιό εννοώ...
Τον τελευταίο καιρό προσπάθησαν να εκποιήσω όσο, όσο -μέσα στην ανάγκη και την κρίση- περουσιακά στοιχεία στα οποία ο νόμος μου επέβαλλε να πληρώσω το αντίτιμο απ' ευθείας στους εργαζομένους. Δαπάνησα εκατοντάδες ώρες για να κλείσω συμφωνίες έτσι ώστε να καλυφθεί το προσωπικό -όλοι αυτοί που δούλεψα μαζί τους. Όχι μόνο με αποζημιώσεις, αλλά και με νέες δουλειές, νέες θέσεις εργασίας σε άλλα γκρουπ. Έχουν ήδη γραφτεί στον Τύπο τα περισσότερα. Δυστυχώς τα «κοράκια» πρόλαβαν δικαστικά να ανασχέσουν αυτές τις αποφάσεις. Έφτασαν στο σημείο να μπουκάρουν για να πάρουν ότι υπήρχε κινητό και ακίνητο μέσα στο μαγαζί αγνοώντας στην πραγματικότητα ότι οποιαδήποτε εκποίηση περουσιακού στοιχείου της ΙΜΑΚΟ έπρεπε να πάει στους εργαζομένους και αν περίσσευε κάτι σε άλλους μιας και έχω ικανοποιήσει πλήρως τις υποχρεώσεις της ΙΜΑΚΟ προς το δημόσιο.
Αυτό που έχω να δηλώσω πια είναι ότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μέσα στην περιδίνηση της κρίσης, κατά βάση αισθάνομαι υπεύθυνος μόνο στους συνεργάτες μου. Τους ανθρώπους που δούλεψαν για να κρατήσουν την εταιρεία ζωντανή. Σε αυτούς που συμπαράσταθηκαν στις δυσκολότερες στιγμές της ΙΜΑΚΟ και έδωσαν ότι μπορούσαν για να μείνει το μαγαζί ανοιχτό. Οι εταρείες Τύπου στηρίζονται στους ανθρώπους τους, όχι αναγκαστικά σε όλους αλλά στους περισσότερους από αυτούς. Έστω κι αν η ΙΜΑΚΟ, όπως και εγώ προσωπικά, έχει πέσει ουκ ολίγες φορές θύμα «συνεργατών» που επωφελήθηκαν τα μέγιστα -για να το πω ευγενικά. Όμως ακόμα και αυτό είναι αποκελιστικά δική μου ευθύνη. Δική μου αποτυχία. Το να θέλεις να είσαι δημιουργικός δεν σου επιτρέπει σε καμία περίπτωση σαν επιχειρηματία να αγνοήσεις το καθημερινό οικονομικό γίγνεσθαι. Ας πούμε οι φωτογραφήσεις που κόστιζαν 3,5 εκ. ευρώ το χρόνο κοστίζουν σήμερα 500.000 ευρώ! Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για αυτό. Κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι έκανα μια σειρά «ανακαλύψεων» που βοήθησαν πολύ κόσμο να μπει σε αυτή τη δουλειά, όμως, σε καμιά περίπτωση και δεν ζητάω από κανέναν να με συγχωρήσει για το ότι οικονομικά δεν τα κατάφερα, έστω κι αν η κρίση την οποία ζούμε θα φέρει σε αδιέξοδο το 70% των media στη χώρα μας.
Εκείνο που θέλω να πω για να κλείσω αυτό το κείμενο είναι ότι θέλω να προσφέρω στους εργαζομένους οποιονδήποτε τίτλο περιοδικού μπορεί να πωληθεί και οποιοδήποτε κινητό ή ακίνητο στοιχείο το οποίο μπορεί να τους αποφέρει αποζήμιωση για όλα όσα έχουν προσφέρει στην εταιρεία. Επίσης δηλώνω σε οποιοδήποτε τσογλάνι ισχυρίζεται ότι έχω λογαριασμούς στο εξωτερικό να το ψάξει, να το καταγγείλει και να το αναφέρει. Θα τον βοηθήσω να βρει την αλήθεια. Κουράστηκα να ακούω ψέματα και ασυναρτησίες.
Εγώ φαλήρισα προσωπικά. Δεν μου ανήκει τίποτα από αυτά που έχτισα έπειτα από 32 χρόνια δουλειάς. Ούτε σπίτια (ναι, μου τα παίρνουν), ούτε χρήματα. Δεν ψάχνω για κατανόηση γιατί ο Τύπος στην Ελλάδα έχει καταλήξει να είναι ανθρωποφαγικός. Αυτοί που χρωστάνε έξι μήνες στους εργαζομένους καταγγέλουν αυτούς που χρωστάνε τρεις. Δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα άλλο πέρα από το ότι λυπάμαι για το ότι δεν έχω καταφέρει μαζί με τα άλλα να ξεπληρώσω τους ανθρώπους που δούλευαν για μένα και πιστεύω ότι τα περουσιακά στοιχεία της εταρείας περισσεύουν για να γίνει αυτό. Δεν το χρωστάω μόνο σε αυτούς, αλλά και σε εμένα. Γιατί έμαθα ένα πράγμα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου. Να είμαι αξιοπρεπής ακόμα και όταν όλοι θέλουν να με φάνε ζωντανό. Στη μνήμη του θα το παλέψω μέχρι τέλους.
Λένε συνήθως ότι δεν έχει σημασία αν πέσεις, σημασία έχει να μπορείς να ξανασηκωθείς. Ξέρω ότι αυτή είναι μια ωραία φράση, αλλά κομματάκι δύσκολη στην εφαρμογή της, ιδιαίτερα όταν ζεις σε καθεστώς κλινικής κατάθλιψης επί 12 μήνες. Όμως, αυτό είναι που θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή αποζημιώνοντας όσους χάνουν από εμένα -χωρίς να σκέφτομαι αυτούς που μου έχουν κάνει τη ζημιά. Πλέον η μόνη δουλειά που έχω είναι αυτή της τηλεόρασης. Πριν βγω στον αέρα εδώ και 11 μήνες χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέσα στο καμαρίνι και μετά βγαίνω έξω χαζογελώντας. Κάποιοι το εκλαμβάνουν ως σταρχιδισμό. Δεν έχουν ιδέα τι νιώθω. Βλέπω μάλιστα ότι θέλουν να μου κόψουν και αυτή τη δουλειά, το μοναδικό πλέον εισόδημα για την οικογένεια και τα παιδιά μου. Αγνοούν ότι τα έσοδα από τις εκπομπές μου στον ALPHA πήγαν όλα στην ΙΜΑΚΟ. Ελέγξιμο και αυτό για όποιον θέλει.
Όμως, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το συγκινησιακό, κλαψομούνικο στυλ που θα έλεγαν και τα φιλαράκια μου. Δεν μου πάει και δεν το έκανα ποτέ. Ξέρω θα ταλαιπωρηθώ για πολλά χρόνια, αλλά κάπου εδώ θα χρησιμοποιήσω τη χολιγουντιανή ατάκα ενός «λαϊκού» τύπου. «I'll be back» έλεγε ο Άρνι, το ίδιο λέω και γω. Έτσι θέλω να πιστεύω. Μόνο που πια δεν θα είμαι τόσο αφελής...
Υ.Γ1: Για τον μαλάκα που έγραφε ότι έχω Bentley (σιγά μην έχω και ιδιωτικό αεροπλάνο), τι να πω... Ας έρθει να του τη χαρίσω.
Υ.Γ2: Αν ευχαριστώ κάποιον σε αυτές τις δύσκολες ώρες είναι τη γυναίκα μου που κάθεται σαν βράχος δίπλα μου. Όλοι σου λένε στα κρίσιμα ότι η υγεία μετράει και το να είμαστε καλά. Βέβαια όσοι ήταν στον Τιτανικό είχαν υγεία, τύχη δεν είχαν. Δεν γκρινιάζω, όμως, γιατί η ζωή μου φέρθηκε καλά. Μέχρι σήμερα... Άλλωστε, τι να πω εγώ όταν υπάρχουν πια πολλοί συνάνθρωποί μας που ζουν κάτω από το «μηδέν». Είναι η Ελλάδα του 2012. Κουράγιο...
Υ.Γ3: Πολύ διασκεδάζω με όλους αυτούς που για χρόνια δούλευαν στην ΙΜΑΚΟ, πληρωνόντουσαν πλουσιοπάροχα και φυσικά πριν από την ώρα τους και πλέον στάζουν χολή σε κάθε ευκαιρία. Είναι το καλύτερο μάθημα που μπορώ να πάρω για το μέλλον. Ειλικρινά τους ευχαριστώ.
Υ.Γ4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε

Φραγκφούρτη - Βερολίνο: 1Χ2

Φραγκφούρτη - Βερολίνο: 1Χ2

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία. Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η στασιμότητα στην πραγματική οικονομία. Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω). Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.

Κάπου εκεί, κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα «δώρα» που κόμιζε κι ένα «κούρεμα» προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις.

Όποιος δεν γνωρίζει τίποτα άλλο από τα παραπάνω (σωστά) δεδομένα, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυρία τρόικα είναι και φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη: Συνολικά έδωσε €240 δις από την «τσέπη» της και μεσολάβησε με τους παλαιούς δανειστές του μικρού κράτους να «σβήσουν», να διαγράψουν δηλαδή, άλλα €100 δις. Δηλαδή, κόμισε €340 δις ως δώρα στο μικρό, υπερχρεωμένο κράτος.

Ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Έστω λοιπόν ότι η κυρία τρόικα είναι, πράγματι, φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη. Αυτό όμως σημαίνει ότι είναι και απελπιστικά ηλίθια. Ξέρω ότι είναι βαριά η λέξη αλλά, αλίμονο φίλες και φίλοι, πως μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό χαρακτηρισμό (από το ότι η τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας) όταν, με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!

Θα το πω άλλη μια φορά για να το συλλάβω κι ο ίδιος: Ένα μικρό κράτος της ευρωζώνης πριν δύο χρόνια είχε ένα δυσβάστακτο χρέος της τάξης των περίπου €300 δις. Η τρόικα προσέφερε στο μικρό αυτό κράτος, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, €340 δις για να το βοηθήσει. Και που φτάσαμε σήμερα; Φτάσαμε το μικρό μας κράτος να χρωστά €340 δις και βάλε. Μα αν το 2010 η κα Μέρκελ και ο κ. Strauss-Kahn  (αλήθεια τον θυμάστε αυτόν;) είχαν πει στον κ. Παπανδρέου «Γιώργο μας, παιδί μας, μην σκας, θα αποπληρώσουμε εμείς όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα», θα γλύτωναν €40 δις και η Ελλάδα δεν θα χρώσταγε δεκάρα!

Υπεραμυνόμενοι βέβαια του εαυτού τους (δηλαδή της μεγαλειώδους κουταμάρας τους) θα έλεγαν ότι δεν φταίνε εκείνοι αλλά το ελληνικό κράτος που δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε. Ορθόν αλλά εκτός θέματος. Μπορεί, πράγματι, να είναι αναμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να κάνει σε δύο χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρόνιζαν για δεκαετίες. Είναι, όμως, ή δεν είναι αλήθεια ότι το ελληνικό δημόσιο μείωσε το πρωτογενές του έλλειμμα τα τελευταία δύο χρόνια (με μισανθρωπικές περικοπές, βεβαίως-βεβαίως, των εισοδημάτων των πιο αδύναμων) κατά περίπου 9%; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τέτοια μείωση δεν έχει ξαναγίνει πουθενά και ποτέ, σε καιρό ειρήνης και σε περίοδο ύφεσης, στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι απολύτως θετική. Άρα, όσο ανεπρόκοπο κι αν είναι το ελληνικό κράτος (που σίγουρα είναι), η αλήθεια παραμένει αμείλικτη για την τρόικα: Παρέλαβαν τον Μάη του 2010 ένα χρέος λιγότερο των €300 δις, έβαλαν το ελληνικό δημόσιο να σφίξει βάναυσα το ζωνάρι του, βρήκαν €340 δις υπέρ του ελληνικού δημοσίου και κατέληξαν, παρά τις θυσίες του έλληνα μικρομεσαίου και των υπόλοιπων ευρωπαίων φορολογούμενων, να αυξήσουν (!!!) το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά €40 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή κατάφεραν να συρρικνώσουν (όπως τους προειδοποιούσαμε ότι θα κάνουν) το εθνικό εισόδημα, από το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, κατά 15%. Εύγε τρόικα!

Και τώρα;

Τώρα κατάλαβαν, πολύ αργά βέβαια, την κορυφαία κουταμάρα τους. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε – αν λάβουμε υπ’ όψη μας τα μνημόνια της πεσούσης Ιρλανδο-Πορτογαλίας, τα κρυφά μνημόνια της αποτελματωμένης Ιταλο-ισπανίας, και πάει λέγοντας.

Τώρα κατανόησαν ότι κάτι αντίστοιχο πέτυχαν και στους καλούς, αλλά σχεδόν το ίδιο αδύνατους, μαθητές της τάξης: στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου κι εκεί, παρά το ενθουσιώδες αυτομαστίγωμα των λαών αυτών, τα νούμερα είναι εξ ίσου καταδικαστικά για την κυρία τρόικα. Όσο για την
Ισπανία και Ιταλία, βρίσκονται κι αυτές ακριβώς στο ίδιο  μονοπάτι. Μόνο που όταν το δικό τους πολλαπλάσιο χρέος, και το δικό τους εθνικό εισόδημα, μπει στο στάδιο της σκοτοδίνης που βρίσκονται οι μικρότερες των πτωχευμένων χωρών-μελών, θα είναι πολύ αργά για την ευρωζώνη. Θα έχει έρθει το τέλος του δρόμου και η Γερμανία θα αναγκαστεί να φτιάξει μια νέα νομισματική ένωση ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων – με κόστος την απώλεια των ασιατικών αγορών και τον τριπλασιασμό της γερμανικής ανεργίας.

Μπροστά σε αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ξεσπάσει ένας γερός πόλεμος μεταξύ, ουσιαστικά, Φραγκφούρτης και Βερολίνου. Από την μία μεριά έχουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την Φραγκφούρτη, όπου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία: Τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρώνονται κανονικά τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να τελειώσουν (ελπίζουν «αισίως») οι Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Κατόπιν Ελλάδα και Πορτογαλία θα «ακρωτηριαστούν» και θα «καυτηριαστούν» ώστε να μην επεκταθεί η γάγγραινα στην υπόλοιπη ευρωζώνη.  Από την άλλη έχουμε την Καγκελαρία όπου επικρατεί μια μοναδική κακοφωνία: Κάποιοι συμφωνούν με την Φραγκφούρτη, άλλοι επιμένουν ότι η μοναδική «λύση» είναι η αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ (και, συγκεκριμένα, η νομισματική απόσχιση από την Γαλλία), κάποιοι τρίτοι εμμένουν πως η ευρωζώνη πρέπει να διατηρηθεί ως έχει αλλά οι πτωχευμένες χώρες να ενισχυθούν ουσιαστικά. Μπροστά στο φάσμα αυτής της κακοφωνίας, η κα Μέρκελ τείνει, συντηρητική ούσα, υπέρ του status quo. Δηλαδή, στην συνέχιση της σημερινής ανοησίας, όπου κράτη σαν το δικό μας δέχονται εκατοντάδες δις με αποτέλεσμα το χρέος να… μεγαλώνει και το εθνικό εισόδημα να μειώνεται. Δεν είναι ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν κατανοεί ότι η σημερινή ατραπός οδηγεί στην καθίζηση όλης της ευρωζώνης. Η αμφιθυμία της γερμανικής ηγεσίας απλά αντανακλά το ότι από την μία μεριά νιώθουν πως στερούνται της πολιτικής υποστήριξης να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την Κρίση (καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί μόνιμη δέσμευση της Γερμανίας με την ευρωζώνη) ενώ από την άλλη διαφωνούν (και καλά κάνουν) με την λύση της Φραγκφούρτης – αυτό που ονομάζω ακρωτηριασμός-καυτηριασμός.

Η λύση της Φραγκφούρτης

Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρισή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς.

Πλάνη οικτρά

Η λύση της Φραγκφούρτης, αν και δεν έχει επικρατήσει, κερδίζει καθημερινά έδαφος στην Γερμανία. Αυτό εξηγεί εν μέρει κάποιες από τις ρήσεις του κ. Schauble και την γενικότερη δυστοκία που παρατηρούμε όσον αφορά το Μνημόνιο 2. (Ένας άλλος λόγος είναι ότι, μπροστά την αποκάλυψη της κουτής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος, η γερμανική ηγεσία κερδίζει κάποιους πόντους εμφανιζόμενη να μην θέλει να ρίξει κι άλλα δις στην συγκεκριμένη μαύρη τρύπα.) Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά για πόσο πρυτανεύει ο συντηρητισμός της κας Μέρκελ ή αν θα επικρατήσει σύντομα ο ενθουσιασμός της Φραγκφούρτης για την λύση του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Στις αράδες που ακολουθούν, και με τις οποίες κλείνω, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω έξι λόγους γιατί η αισιοδοξία της Φραγκφούρτης (ότι δηλαδή είναι δυνατή η διάσωση της ευρωζώνης με την αποπομπή δύο ή περισσότερων χωρών) θεμελιώνεται σε πλάνη οικτρά.

1. Η Φραγκφούρτη υποθέτει πως γνωρίζει εκείνο που είναι εξ ορισμού άγνωστο, τουλάχιστον πριν την καταστροφή: το κόστος ενός ακρωτηριασμού. Οι διασυνδέσεις των τραπεζικών συστημάτων της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, θα φανούν στο φώς της ημέρας μόνον Μετά την Καταστροφή – ακριβώς όπως οι διασυνδέσεις της σχετικά μικρής Lehman’s με το διεθνές τραπεζικό σύστημα ήταν αδύνατον να φανούν παρά μόνο μετά την Κατάρρευση.

2. Η μαζική παροχή φρεσκοκομμένου χρήματος στις τράπεζες της ευρωζώνης (μετά από ένα ακρωτηριασμό Ελλάδας-Πορτογαλίας) θα λειτουργήσει ως μια κολοσσιαία ένεση κορτιζόνης σε καρκινοπαθή: ναι μεν θα τον ανακουφίσουν για κάποιον καιρό αλλά, στο μεταξύ, ο καρκίνος θα κάνει την δουλειά του στο «εσωτερικό», μεγαλώνοντας, γινόμενος πιο κακοήθης και, εν τέλει, περισσότερο θανατηφόρος. Εν συντομία, όπως οι τράπεζες της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενισχυόμενες από ποτάμια ρευστότητας, έκρυβαν τις κακοήθειές τους επιταχύνοντας την αποτελμάτωση της πραγματικής οικονομίας, κάτι αντίστοιχο θα γίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία. Όταν λοιπόν ξεσπάσει, από τους κόλπους αυτών των ίδιων τραπεζών, ένα νέο κύμα κρίσης, τότε ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα πάρει σβάρνα και την Ιταλία, την Ισπανία, με τελευταία και καλύτερη την Γαλλία. Όλα αυτά τα τρις που θα έχουν ξοδευτεί για να σωθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα έχουν πάει στράφι. Και το χειρότερο; Θα έχουν χαθεί τουλάχιστον τρία χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αρκετά για να μείνει η Ευρώπη μονίμως πίσω από τις οικουμενικές εξελίξεις.

3. Οι απώλειες των φορολογουμένων στις πλεονασματικές χώρες, από τις πτωχεύσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, θα εντείνουν την αντίθεση των λαών της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ στις νέες διασώσεις κρατών-μελών που δεν θα μπορούν να διασωθούν μόνον μέσω την παροχής ρευστότητας στις τράπεζές τους. Την ώρα που θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για νέα δάνεια, οι βόρειοι φορολογούμενοι που θα πρέπει να τα εγγυηθούν θα αρνηθούν πεισματικά.

4. Οι ξένες επενδύσεις (π.χ. της Κίνας, της Ρωσίας, των αμερικανικών επιχειρήσεων) στην ευρωζώνη θα στερέψουν μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού και της αβεβαιότητας που αυτός θα προκαλεί για το τι μέλλει γενέσθαι.

5. Σε έναν αλληλένδετο κόσμο, η λύση της Φραγκφούρτης θα σπείρει την αβεβαιότητα σε κάθε γωνιά της γης και, έτσι, θα ενδυναμώσει τους ανέμους της ύφεσης που, καθώς η γη είναι στρογγυλή, θα επιστρέψουν στην Γηραιά Ήπειρο δριμύτεροι, μεγαλώνοντας την ύφεση στις χώρες τόσο του Βορρά όσο και του Νότου, καθιστώντας το εγχείρημα της διάσωσης αυτού που απέμεινε από την κραταιά ευρωζώνη αδύνατον.

6. Ο έκτος λόγος είναι δομικός. Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα που, όπως είδαμε, θα είχε αποφύγει δύο έτη παγκόσμιων πρωτοσέλιδων με μια πιο ήπια αντιμετώπιση. Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι η έλλειψη ενός ενοποιημένου, πανευρωπαϊκού ρυθμιστικού πλαισίου για τις τράπεζες, η ανικανοποίητη ανάγκη μιας νομισματικής ένωσης για έναν βαθμό ενοποίησης του δημόσιου χρέους και, τέλος, η απουσία μιας πραγματικά πανευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής που να στρέφει τις αποταμιεύσεις (οι οποίες τριγυρνούν ανά τον κόσμο σαν μια άδικη κατάρα) προς παραγωγικές (και επικερδείς) επενδύσεις στις περιοχές και τους κλάδους που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη (από την Ελλάδα έως την Α. Γερμανία). Κανένα μέρος αυτής της τριλογίας δομικών προβλημάτων δεν θα επιλυθεί με την μέθοδο του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Κανένα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, αν επικρατήσει η άποψη της Φραγκφούρτης, πολύ σύντομα τα ίδια φαινόμενα κατάρρευσης θα επανεμφανιστούν σε ό,τι έχει απομείνει από την ευρωζώνη.

Επίλογος

Όλοι, πλην μερικών εκ των πολιτικών μας, έχουν κατανοήσει την κορυφαία  κουταμάρα που μας ήρθε υπό την μορφή των δανειακών συμβάσεων (που έγιναν γνωστές ως Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα κλπ). Απεδείχθησαν δηλητηριώδεις για ολόκληρη την ευρωζώνη. Ακόμα και στην Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο κατάλαβαν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα βουλιάξουν και οι ίδιοι. Έως εκεί συμφωνούν (για αυτό και ο ξύπνιος κ. Monti δεν φοβάται να διακηρύττει, ακόμα και μπροστά σε γερμανούς ιθύνοντες, «Φτάνει η λιτότητα!). Κάπου όμως εκεί αρχίζει η διαφωνία που τείνει να πάρει την μορφή καυγά: Ενώ η Φραγκφούρτη απέκτησε, πρόσφατα, μια αισιοδοξία ότι μπορεί να μην αλλάξει τίποτα πετώντας απλά Ελλάδα και Πορτογαλία εκτός ευρώ, το Βερολίνο διστάζει. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί: Όσο ο δισταγμός του Βερολίνου σημαίνει συνέχιση της δηλητηριώδους «θεραπείας» των Μνημονίων, τόσο πιο κοντά θα έρθουν οι χώρες μας στην πραγματική γάγγραινα και τόσο πιο πολύ θα πλησιάσει η στιγμή που η Φραγκφούρτη θα υπερισχύσει, με αποτέλεσμα καταστροφικό για όλους: Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη).

Κι εμείς; Ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φραγκφούρτης να κερδίζει έδαφος, ερχόμενοι όλο και κοντύτερα στην στιγμή του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού μας. Αν, αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φραγκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο (το οποίο δεν θα αφήσει όσο παραμένει αντίθετο στην άποψη της Φραγκφούρτης να προχωρήσει ο ακρωτηριασμός) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης.

του Γιάννη Βαρουφάκη

αναδημοσίευση απο : www.protagon.gr

Δήλωση Ε. Μυτιληναίου υπέρ της δραχμής

Δήλωση Ε. Μυτιληναίου υπέρ της δραχμής

Μια δήλωση του επιχειρηματία Ευάγγελου Μυτιληναίου για πλεονεκτήματα από την επιστροφή στη δραχμή κάνει το γύρο των ειδησεογραφικών πρακτορείων σε ολόκληρο τον κόσμο.

"Η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν χρυσωρυχείο, γιατί θα λειτουργούσαμε με κόστη σε δραχμές και θα είχαμε έσοδα από εξαγωγές σε ευρώ ή δολάρια", είπε σε συνέντευξή του στο Bloomberg.


"Αλλά, ως Έλληνας, δεν θέλω να δω τη χώρα να επιστρέφει εκεί που ήταν 50 χρόνια πριν, δεν θέλω να δω την κοινωνική αναταραχή, που θα ακολουθήσει την επιστροφή στη δραχμή. Συνεπώς, πρώτα είμαι Έλληνας και μετά επιχειρηματίας", έσπευσε να προσθέσει.